Podmiot wierszy chłonie życie wszystkimi zmysłami, a jako człowiek wrażliwy reaguje na ludzkie bytowanie na ziemi nie tylko radosne, ale i bolesne, zastanawia się nad ludzkim losem, nad szczęściem i cierpieniem. Nie uchodzą jego uwagi też drastyczne sceny z życia przyrody (jedne byty pochłaniają drugie).

Bohater tych liryków - podmiot wspominajÄ…cy i rozważajÄ…cy nad sensem i istotÄ… czÅ‚owieczeÅ„stwa – oscyluje miÄ™dzy dwoma Å›wiatami: Å›wiatem materii: dotykalnym, widzialnym, ziemskim – a Å›wiatem ducha. ZmysÅ‚owe przywiÄ…zanie do życia, jego jaskrawe przejawy, wrÄ™cz namiÄ™tna percepcja, widoczna jest w takich wierszach, jak Pozorna nieskoÅ„czoność, Rzadkie gwiazdy, Nastrój poÅ‚udnia itp. Próby przezwyciężenia czystej zmysÅ‚owoÅ›ci i przebijania siÄ™ do pokÅ‚adów duchowoÅ›ci zobaczymy w wierszach Klauzurowe wyzwanie Pytania o Niebo, DostÄ…pić Nieba, Hierarchia bytów itp. Duchowość to na ogóÅ‚ rzadka cecha poezji. Ale to ona decyduje o jej gÅ‚Ä™bi, o tym, czy ta muza unosi siÄ™ powyżej naszej Galaktyki, powyżej ziemskiego widzenia Å›wiata, czy też nie. Jak wiÄ™kszość ludzi myÅ›lÄ…cych bohater Przedsionka Galaktyki stawia sobie fundamentalne odwieczne pytania: nie tylko „Kim jesteÅ›my?”, ale też „DokÄ…d zmierzamy?”. Pojawia siÄ™ w Å›wiadomoÅ›ci autora-bohatera myÅ›l o staroÅ›ci i przemijaniu. Tyle doznajemy na ziemi bólu, a jednak kurczowo siÄ™ jej trzymamy. Te motywy sÄ… niepokojÄ…co czÄ™ste u Bielendy. Z nimi Å‚Ä…czy siÄ™ zazwyczaj – tak jest i w tej poezji – refleksja eschatologiczna, tzn. odnoszÄ…ca siÄ™ do wiecznoÅ›ci i naszego życia w niej. Bohater tomu marzy o niej kategoriami ziemskimi, bo innych kategorii my tu nie znamy z doÅ›wiadczenia.

Warto siÄ™gnąć do licznych wczeÅ›niejszych zbiorków poezji Bielendy, ale ten ostatni jest chyba peÅ‚niejszy duchowo.