Frank Zappa po usÅ‚yszeniu „Like a Rolling Stone” Dylana chciaÅ‚ odejść z muzycznego biznesu – „jeÅ›li ta piosenka zwycięży wÅ›ród ludzi i zrobi to, co powinna, nie bÄ™dÄ™ musiaÅ‚ robić już niczego wiÄ™cej”. Waits na dobrÄ… sprawÄ™ też nie musi. „Bas As Me” (a może „bad ass”?) sÅ‚ucha siÄ™ jak krążek „the best of” z 13 Å›wieżymi kawaÅ‚kami. Czytamy encyklopediÄ™ muzyki – rock, chicagowski blues, country, ballada, odrobina jazzu. Mamy wszystko – „gÅ‚owÄ™ na wÅ‚óczni, gwóźdź na krzyżu i muchÄ™ w piwie” wybijane trÄ…bami i potworzastym gÅ‚osem.

„SprzedaÅ‚a siÄ™, ale bez odbioru na miarÄ™ jej wielkoÅ›ci” – zakoÅ„czyÅ‚ Zappa. Może zatem zawsze nadchodzi Nowy Rok, jak w ostatniej piosence u Waitsa?