PÅ‚yta ta jest siódmym albumem studyjnym w dorobku Guano. Stylem mocno odbiega od dotychczasowych osiÄ…gnięć zespoÅ‚u. Można tu spotkać dużo elektroniki i eksperymentów z brzmieniem. Nie usÅ‚yszymy już raczej rapcorowych lub metalowych dźwiÄ™ków. Nadal jednak jest to rock, choć bardziej soft. Na krążku widać wyraźnie nowe inspiracje wokalistki, gdyż pÅ‚yta „Bel Air” bardziej przypomina ostatni solowy album Sandry Nasic, niż kultowy krążek Guano Apes „Proud Like A God” z 1997 r. Może wydawać siÄ™, iż zespóÅ‚ dojrzaÅ‚ i rozwinÄ…Å‚ siÄ™ w nieco innym kierunku. ZmieniÅ‚o to wyraźnie styl grupy, co niekoniecznie musi odpowiadać dawnym fanom wielbiÄ…cym takie rockowe hymny jak „Open Your Eyes” czy „Lords of The Boards”. PÅ‚yta charakteryzuje siÄ™ na pewno dużą komercyjnoÅ›ciÄ….

DźwiÄ™ki gitary elektrycznej przeplatajÄ… siÄ™ ze zmiksowanymi, lekko klubowymi bitami. Do tego już nieco wygÅ‚adzony wokal panny Nasic, która wyraźnie zrezygnowaÅ‚a z charakterystycznego growlingu na rzecz wokalu tradycyjnego. Najmocniejszymi i zdecydowanie najbardziej przypominajÄ…cymi stare dobre czasy kariery Guano, sÄ… utwory „She’s a Killer” i „Fanman”. Niezwykle energetycznie przedstawia siÄ™ również utwór „All I Wanna Do”, choć klubowe wstawki, szczególnie na poczÄ…tku piosenki, mogÄ… niesÅ‚usznie odstraszyć.

„Bel Air” wbrew swojej powierzchownoÅ›ci to album bardzo dobry, zarówno na pÅ‚aszczyźnie produkcyjnej, jak i treÅ›ciowej. Przedstawia nowÄ… odsÅ‚onÄ™ niemieckiej kapeli, ze spiÅ‚owanym temperamentem, ale nadal mocno stojÄ…cej na rynku muzycznym. Dobre teksty autorstwa wokalistki i Å›wietne aranżacje powodujÄ…, że pÅ‚yta dÅ‚ugo pozostaje w pamiÄ™ci. Ortodoksyjnym fanom nie polecam, ale sÅ‚uchaczom otwartym na eksperymenty, jak najbardziej.