Kontrowersyjny reżyser nie od dziś uwielbia pokazywać bohaterów na krawędzi, ludzi, którzy nie bali się przekroczyć siebie, choć niejednokrotnie po tym spadali w przepaść. Filmy Aronofsky ‘ego nigdy nie pozostawiają widza obojętnie – przerażające „Requiem dla snu” do dziś jest dla mnie jednym z najbardziej wstrząsających filmów o uzależnieniach, „Zapaśnik” pokazywał historię o podstarzałej gwieździe wrestlingu borykającej się z alkoholizmem i samotnością (rola stworzona dla Mickeya Rourke). „Czarnego Łabędzia” możemy trochę porównać do pierwszego filmu reżysera „Pi” pokazującego historię o genialnym matematyku, który wpada w obłęd skupiając się coraz bardziej na swojej pasji do liczb.

Thomas (Vincent Cassel), charyzmatyczny dyrektor i genialny choreograf, chce wystawić osobistą interpretację „Jeziora łabędzi” Piotra Czajkowskiego. Jest to wielka szansa dla baletnic, ponieważ jedna z nich ma zagrać role białego i czarnego łabędzia - zadanie niesamowicie trudne technicznie ale i aktorsko. Tancerka musi pokazać delikatność i eteryczność białego łabędzia a także uwodzicielski urok i czające się zło czarnej odsłony. Nina, utalentowana balerina, marzy o głównej roli, jest uosobieniem niewinności i dobroci i znakomicie nadaje się na białego łabędzia. Podczas prób ma duże trudności by pokazać czarną odsłonę, do tego do zespołu baletnic dołącza wyzwolona Lilly, która staje się jej rywalką. Nina by zostać idealną kandydatką do roli musi zmierzyć się ze swoimi słabościami, pokonać zaborczość i niespełnione ambicje matki, pokonać rywalkę czyhająca na jej rolę i wreszcie musi odkryć ciemniejsza stronę swej osobowości…



„Czarny Łabędź” wprowadza nas do środowiska baletnic i królującym w nim zasad : widzimy mordercze treningi, wygięte do granic możliwości ciało, poranione palce, które baletnice obwiązują bandażami by tańczyć dalej. By pokazać eteryczny i magiczny taniec baletnice muszę poświęcić wszystko : ciało, potrzeby i przede wszystkim czas. Nikt tego nie wie lepiej od Natalie Portman, która w dzieciństwie uczyła się tańca, a do tego studiowała psychologię. Natalie jest wspaniała w roli Niny, znakomicie potrafi pokazać traumy jakie przezywa baletnica w konfrontacji z matką czy Lily (zjawiskowa Mila Kunis). Portman bardzo sumiennie przygotowywała się do roli, schudła kilkanaście kilogramów i ćwiczyła 5 razy w tygodniu pod czujnym okiem instruktora. Było to wielkie wyzwanie dla aktorki i trzymam kciuki za Portman w walce oscarowej.

„Czarny Łabędź„ to przejmujący i kameralny dramat psychologiczny, pokazujący drogę na szczyt i rodzącego się w mękach prawdziwego artystę, który musi się całkowicie zatracić by osiągnąć apogeum. Reżyser powoli odsłania swoje zamysły, bawiąc się widzem, który nie wie co jest w filmie prawdą a co fikcją, co jest realne a co jest wyobrażeniem głównej bohaterki, która z każdą minutą wpada w coraz większy obłęd i wprowadza nas w swój świat autodestrukcji.

Muzykę do filmu stworzył niezapomniany ze ścieżki dźwiękowej „Requiem dla snu” - Clint Mansell, który doskonale zgrał swoją wizje muzyczną z muzyką Piotra Czajkowskiego. W filmie duże wrażenie zrobiła na mnie charakteryzacja oraz znakomite kostiumy. Film doskonały w warstwie estetycznej – szczególne brawa należą się za charakteryzację Portman w finale – jako biały i czarny łabędź – nie tylko wspaniale wyglądała, ale dzięki montażowi i efektom specjalnym scena tańca była wyjątkowym przeżyciem. „Czarny Łabędź„ to propozycja obowiązkowa dla fanów dobrej psychologicznej rozrywki. Pomimo silnej konkurencji oscarowej w postaci „Social Network” oraz „Jak zostać Królem” w warstwie estetycznej i emocjonalnej to dla mnie najlepszy film roku.