Temu spotkaniu towarzyszył także plener organizowany przez Bożenę Kowalską, wybitną krytyk sztuki. Każdy z artystów zaprezentował odmienny styl: Hellmut Bruch rozważał o proporcjach i o prawach zachowania harmonii, o świetle jako o „medium otwartym”, o grawitacji opartej na ciągu liczbowym Fibonacciego. Interesowała go „Niematerialność” tych zjawisk we współoddziaływaniu z „Materialnością” tego, co daje się odczuwać i dostrzegać. Jego ulubionymi materiałami były kolorowe fluorescencyjne szkła akrylowe i stal.


Dominique Chapuis wykorzystał elementy linearne do tworzenia na płaszczyźnie relacji płaskie-przestrzenne. Używał pasowych profili z różnych materiałów, np.: drewna, kartonu, papieru transparentnego, tworzyw sztucznych, aby wzmocnić wrażenie trójwymiarowości. W obszarze sztuki obiektu badał przejście od dwuwymiarowych elementów do przestrzenności ich otoczenia.

Natomiast Gerhard Frömel swoimi minimalistycznymi dziełami wciągał widza w interaktywną grę, w której aktywność odbiorcy odsłaniała zarówno konceptualne założenie artysty, jak i różnorodne estetyczne oddziaływania prac. Lekkość, migotliwość, ruch w przestrzeni i czas oraz radykalna redukcja formy zachęcały do odkrywania głębokich kontekstów.

Reinhard Roy używał rastra jako znaku rozpoznawczego. Swoje różnorodne pod względem kolorystycznym, materiałowym i kompozycyjnym realizacje stworzył na płaszczyźnie oraz w przestrzeni trójwymiarowej. Rytmiczne i harmonijne rastry były tu subtelnymi i wyrafinowanymi strukturami, poprzez które artysta odnosił się do uniwersalnego porządku.

Wystawa ta otworzyła drzwi do współpracy międzynarodowej w dziedzinie sztuk plastycznych. Jest ona piękna optycznie, mądra i bogata w postawy twórcze. Warto zwrócić uwagę na ważny aspekt społeczny towarzyszący wizycie artystów. Mimo różnic kulturowych, ich prace współgrają na wystawie. Sami autorzy to niezwykłe osobowości oraz ciepli, otwarci ludzie. Widać to w sztuce, jaką tworzą. Każdy z nich zawarł w swym dziele cząstkę własnych emocji i przeżyć. Dzięki temu sztuka konkretna geometryczna zyskała na atrakcyjności.

Forma dzieł sprzyja kontemplacji i refleksji nad światem. Sposób interpretacji zależy od wrażliwości odbiorcy, przy czym wielość interpretacji stanowi integralny element dzieła. Wojciech Fangor stwierdził, iż „język geometrii istnieje w mniej lub bardziej jawnym stopniu w każdej dziedzinie sztuki. Nie tylko wizualnej. W przestrzeni czterowymiarowej czas jest synchroniczny. Jest teraźniejszością, przyszłością i przeszłością.”