Korowód parasoli opuścił gmach przy Sienkiewicza na kilka minut przed czternastą. Ubrani w szaro-bury odcień i upiorny makijaż aktorzy idealnie wpisali się w akapit poniedziałkowego nieba. Obserwując "Katastrofę", przypominali pasażerów na dworcu PKP. Coś ma nadjechać, ale czy nadjedzie?

- Piotr nie lubiÅ‚, kiedy byÅ‚o za Å‚adnie i zbyt Å‚atwo. Może dlatego, że 40 lat jego kariery obfitowaÅ‚o w wiele trudnych sytuacji. Dzisiejsza pogoda może być jego sprawkÄ…. – z uÅ›miechem opowiadaÅ‚ ŻłobiÅ„ski. Jako Aktor musiaÅ‚ mierzyć siÄ™ z egzystencjalnÄ… narracjÄ… autora „CzekajÄ…c na Godota”. Jako czÅ‚owiek – z okolicÄ… zera na termometrze i Å‚achmanem grajÄ…cym odzież. W obu rolach sprawdziÅ‚ siÄ™ wspaniale.



Amorficzna plastelina na twarzy Dawida Å›wietnie pasuje do teatru redukcji autorstwa Becketta. Szczerski musiaÅ‚ widzieć to doskonale; w koÅ„cu powierzyÅ‚ mu rolÄ™ w „Trzech jednoaktówkach” (2006) oraz tragikomicznym „Jakisiu i Pupcze” Levina (2014). UÅ›miech zamienia Dawida w buziÄ™ dziecka. Smutek przeobraża w kamieÅ„ Bustera Keatona. Pokraczność tego procesu, nieudanej sztuczki magicznej, pomaga ukazać czÅ‚owieka w pozie ostatecznej; tym Å›mieszniejszej, im bardziej pozbawionej zÅ‚udzeÅ„. Odbiera siÄ™ mu resztkÄ™ etatu i wtrÄ…ca do ostatniego zajazdu na trasie Kielce – Koniec Åšwiata. Może tam odespać, jechać dalej albo zawrócić na rondzie. Wybór marny, ale esencjonalny - wszak „jesteÅ›my swoimi wyborami”, jak pisaÅ‚ Sartre.




- No, to mamy tÄ™ naszÄ… katastrofÄ™. – cedzi Reżyser (Krzysztof Grabowski) upodliwszy stojÄ…cego na piedestale ProtagonistÄ™ (ŻłobiÅ„ski). Za poÅ›rednictwem Asystentki (Zuzanna WierzbiÅ„ska) odziera go z kolejnych schodów, które pozwoliÅ‚y mu siÄ™ tam wdrapać. Nogi, rÄ™ce, gÅ‚owa; dotyk, myÅ›li, ruch. Wszystkie wrastajÄ… w drzewo życia strugane później w Å‚oże Å›mierci. Protagonista jest bezradny wobec natury, ale definiuje go wola. Unosi wiÄ™c posiwiaÅ‚Ä… gÅ‚owÄ™ i nie poddaje siÄ™. Opuszcza teatrzyk w takt kiczowatego „Time to say goodbye”. PiÄ™kno instytucji czÅ‚owieka polega na tym, że potrafi wywalczyć dotacjÄ™ na przetrwanie. Jej szczerbata groza – na tym, że wÅ‚aÅ›ciwie nie wie, po co.



Spektakl uwieÅ„czono diabolicznym chichotem Piotra Szczerskiego (archiwalne nagranie z adaptacji „Zemsty” A. Fredry). Nie jedynym – Mrożek zesÅ‚aÅ‚ mrozek, a Szczerski biaÅ‚e małżeÅ„stwo. SÅ‚usznie! Każda inna pogoda byÅ‚aby kpinÄ… z beckettowskiej ascezy. Może tylko Grotowski wÅ›ciekaÅ‚by siÄ™, że Å›nieżyca z teatrem ubogim nie ma nic wspólnego. Dawid ŻłobiÅ„ski czuÅ‚ jednak, że kto jak kto, ale dyrektor kazaÅ‚by grać.

Na 9 tablicach wystawy widzimy go także w roli konferansjera Dzikiej Róży i aktora, który wcieliÅ‚ siÄ™ w rolÄ™ Henryka Sienkiewicza w setnÄ… rocznicÄ™ przyznania pisarzowi Nagrody Nobla (rok 2005). Na przyszÅ‚y tydzieÅ„ zaplanowano kolejne części obchodów. 19 października o 17.30 odbÄ™dzie siÄ™ promocja książki Marka Mikosa „Z butami do nieba. Piotra Szczerskiego Teatr życia i Å›mierci”. Pokazane zostanie również 7 jego spektakli. Jubileusz zwieÅ„czy poÅ›wiÄ™cone mu spotkanie z udziaÅ‚em krytyków, aktorów i reżyserów.



Grzegorz Rolecki
grolecki@wici.info