Na film szedÅ‚em peÅ‚en obaw. Ze strzelbÄ… i syropem przeciwkaszlowym. Syrop uznano prowiantem niewyprodukowanym na terenie sieci kin, wiÄ™c musiaÅ‚em zostawić go w skrytce. Strzelba nie wzbudziÅ‚a podejrzeÅ„, ale i tak nie użyÅ‚em jej na ekranie gÅ‚ównym. ByÅ‚o nieźle.

Najpierw matematyka, na przekór krismasianej frywolnoÅ›ci. Oczy statystycznego reżysera polskiej komromedyjki zwykle zezujÄ… na zachód, a dwie lewe rÄ™ce zapeÅ‚niajÄ… siÄ™ robotÄ… - lewa dzierży bohaterów pierwszych dziesiÄ™ciu stron magazynu ze Å›liskÄ… okÅ‚adkÄ…, a szorstka druga lewa odbiera czek na zera grubsze niż oprawki zerówek jej wÅ‚aÅ›ciciela. Dwie trzecie wymienionych części ciaÅ‚a funkcjonuje bliźniaczo u sÅ‚owackiego filmowca Mitji Okorna, autora "Listów". Otóż Mitja, jako nowo narodzony statystyczny reżyser polskiej komedii:

1) patronuje zakochanemu w sobie oddziałowi gwiazd (ojcowie-założyciele, Flip i Flap polskiego kom-romu, tj. Adamczyk z Karolakiem, potem Stuhr, Gąsiorowska-Żurawska, Dygant, Małaszyński, Wagner i Malajkat),

2) kroi cebulę na pyszną sałatkę, łypiąc we łzach na wzorce zachodnie (muzą do pozowania jest w tym wypadku "To właśnie miłość" Richarda Curtisa, świąteczny hit większy niż "Dziady cz. III"),

3) osiąga dane niestatystyczne - wychodzi z tego prawą ręką!

"Listy do M." do pewnego czasu majÄ… tempo, dramaturgiÄ™, rozkosznie nieudolny product placement i uÅ›miech zamiast rechotu (choćby w groteskowej scenie samobójstwa). SÄ… pompowane jak zapodziany balonik unoszÄ…cy siÄ™ pod sufitem sali kinowej podczas mojego seansu. NiewypeÅ‚niony pustym helem, ale ciepÅ‚ym oddechem Å‚asucha z woniÄ… cynamonu. Aktorzy, dostajÄ…c pod choinkÄ™ nieobraźliwy scenariusz, mogli zagrać bezboleÅ›nie, z polotem i bez problemu zmieÅ›cić siÄ™ do komina. Najmocniej kibicowaÅ‚em ("a żeby siÄ™ tak zeszli") Stuhrowi i GÄ…siorowskiej. Być może dlatego że, nie podlizujÄ…c siÄ™ widzowi szarżą, chyba najlepiej zrozumieli w czym i po co biorÄ… udziaÅ‚ - w produkcie z kokardkÄ…. ÅšwiÄ…teczny czas Å›wiÄ…tecznym czasem, ale skutecznie przypomina o tym miejsce wydarzeÅ„ - spora część scen rozgrywa siÄ™ w galerii handlowej. A zauroczenie blednie, kiedy do zwiÄ…zku wkracza ekonomia.

Okorn wyznaÅ‚ w wywiadzie, że jego ambicjÄ… jest, aby "Listy" byÅ‚y emitowane na Å›wiÄ™ta co roku, obok "Kevina samego w domu". I to widać. Film nie może siÄ™ skoÅ„czyć, jakby reżyser sprytnie przewidziaÅ‚, że wigilijny barszczyk widzów przed telewizorem potrwa dÅ‚użej. Niepotrzebnie daje im czas na odnalezienie ostatniego pierożka. Wszyscy od dawna wiedzÄ…, gdzie pÅ‚ywa. WczeÅ›niej staje siÄ™ ofiarÄ… wÅ‚asnych inspiracji, siÄ™gajÄ…c po sprawdzone równania - samotny ojciec i uroczy synek znajdujÄ…cy mu dziewczynÄ™, albo samotni rodzice i urocza dziewczynka zdmuchujÄ…ca kurz z ich życia. Czy jedynym argumentem przy ukÅ‚adaniu schematów powinno być to, że sÄ… niezawodne? Å»al też kolejnej zmarnowanej szansy na uwodzÄ…cÄ… rolÄ™ dzieciÄ™cÄ…. Córka Szczepana to wciąż origami z popoÅ‚udniowego programu interwencyjnego, a syn MikoÅ‚aja - maÅ‚y drwal z dÄ™bowym jÄ™zorem.

Tak czy siak  "Listy do M." (z sympatii wolÄ™ nie rozszyfrowywać prawdziwego inicjaÅ‚u) to najlepszy polski kom-rom od lat. Wyprzedza biegnÄ…ce w workach konkurencyjne "Polish lody", "NiekÅ‚amania, kochania" i "Tylko mnie kochania" z gracjÄ… antylopy. Szkoda tylko, że tego samego wieczoru na nie mniej ciekawej  "Niebezpiecznej metodzie" Cronenberga zasiadÅ‚o 4, a nie 40 i 4 osoby. Ale cóż poradzić? Chyba nawet Freud nie rozszyfrowaÅ‚by wspóÅ‚czesnej romantycznoÅ›ci. SÅ‚uchaj dzieweczko! Ona nie sÅ‚ucha...