W nagrodzonym w Gdyni peÅ‚nometrażowym debiucie Bartka Konopki ta formuÅ‚ka siÄ™ odwraca. Psychicznie chory ojciec-Å‚ajdak (Krzysztof StroiÅ„ski) staje siÄ™ dzieckiem, a jego syn Tomek (Marcin DorociÅ„ski) przejmujÄ™ rolÄ™ ojca, bÄ™dÄ…c zmuszonym wrócić do posiniaczonych policzków dzieciÅ„stwa. Jest bowiem pierwszÄ… osobÄ…, która może zaopiekować siÄ™ Wojciechem i zarazem ostatniÄ…, która ma na to jakÄ…kolwiek ochotÄ™. MajÄ…c przed sobÄ… wziÄ™tÄ… karierÄ™ w telewizji, poczÄ…tkowo obawia siÄ™ poÅ›wiÄ™cić czas antenowy czÅ‚owiekowi-zagadce. Oczy Wojciecha wciąż przecież zadajÄ… cholernie trudne pytania, a usta nie sÄ… już w stanie udzielić żadnej sensownej odpowiedzi.

NajboleÅ›niejszy w „LÄ™ku wysokoÅ›ci” jest jednak moment, kiedy okazuje siÄ™, że ojcu pomóc zwyczajnie nie można. Nie da siÄ™, ale można z nim pogadać – trochÄ™ z nim, trochÄ™ z samym sobÄ…, poznać jego i wgryźć tak naprawdÄ™ we wÅ‚asny skrzywiony krÄ™gosÅ‚up. SkÄ…d jestem? Dlaczego jestem takim synem? Dlaczego on byÅ‚ takim sukinsynem? I mimo że odpowiedzi mniej wiÄ™cej od poÅ‚owy kisnąć zaczynajÄ… w nadwadze pretensji, to warto ich posÅ‚uchać choćby dla wspaniaÅ‚ej gry StroiÅ„skiego i sprawnej roboty Konopki, który film zadedykowaÅ‚ wÅ‚aÅ›nie swojemu ojcu. TrochÄ™ tak, jak i my cicho dziÄ™kujemy naszym Dedalom za naukÄ™ latania, jednoczeÅ›nie żarliwie obwiniajÄ…c ich o wÅ‚asny lÄ™k wysokoÅ›ci.