„BiaÅ‚e małżeÅ„stwo” traktuje o seksualnoÅ›ci, pÅ‚ciowoÅ›ci, anatomii ludzkiego ciaÅ‚a. Jest to tekst o niemożnoÅ›ci ucieczki od ról, w które wpycha nas nasze ciaÅ‚o oraz tych, które nakÅ‚ada na nas spoÅ‚eczeÅ„stwo. Tekst traktujÄ…cy o relacjach damsko-mÄ™skich oraz damsko-damskich. Dlaczego kobieta, niczym wytresowane zwierzÄ…tko, ma wchodzić w role, które wyznacza jej kobiecość? Czy ma być matkÄ…, żonÄ…, córkÄ…, gosposiÄ…, kochankÄ… tylko dlatego, że nie ma „mÄ™skiego czÅ‚onka i jÄ…der. Tylko pochwÄ™”? Z takimi wÅ‚aÅ›nie problemami boryka siÄ™ Bianka – bohaterka dramatu.

NowÄ… wersjÄ™ tej sztuki zaproponowaÅ‚a kielczanom Weronika SzczawiÅ„ska. Reżyserka odarÅ‚a dramat z „XIX-wiecznego kostiumu” zawartego w didaskaliach. UwspóÅ‚czeÅ›niÅ‚a zarówno scenografiÄ™, jak i stroje aktorów. Scena – niczym biaÅ‚a kartka – jest prawie pusta, bez zbÄ™dnych dekoracji (przypomina drewnianÄ… klatkÄ™, w której zostali „uwiÄ™zieni” bohaterowie). TÄ™ kartkÄ™ zapisujÄ… aktorzy, którzy raz po raz tworzÄ… na niej pewne obrazy. Ponadto aktorzy to nie tylko wykonawcy powierzonych im ról, ale wspóÅ‚twórcy spektaklu. Aktorzy niczym jedno ciaÅ‚o wspóÅ‚grajÄ… ze sobÄ…, natomiast scenografia wspóÅ‚gra z nimi. Sztuka w żaden sposób nie nudzi, raczej zaskakuje odważnymi gestami. Widać, że aktorzy znakomicie odnajdujÄ… siÄ™ w powierzonych im rolach, a przy tym Å›wietnie siÄ™ bawiÄ…, przez co i sam widz nie jest zmÄ™czony odbiorem, co niestety czÄ™sto siÄ™ zdarza.

Skandal, jakiego dopatrzyli siÄ™ w tej sztuce krytycy, może być odczytywany jako skandal każdego z nas, bo czy i my nie borykamy siÄ™ ze stereotypami, jakie nakÅ‚ada na nas kultura, w której zostaliÅ›my wychowani, i która – chcÄ…c nie chcÄ…c – wpycha nas w poszczególne role. Jednak czy mamy tyle odwagi, aby siÄ™ im przeciwstawić...?

ByÅ‚am ciekawa, czy wystawienie dramatu we wspóÅ‚czesnej formie i w Kielcach wywoÅ‚aÅ‚a jakiÅ› skandal. Okazuje siÄ™, że jednym skandalem jest brak skandalu, ale chyba nie o to tu chodzi...