W Europie tradycyjne bartnictwo zachowało się tylko w Baszkirii na południu Uralu. Do dziś mieszkańcy tamtego regionu żyją z hodowli pszczół i zbierania leśnego miodu.

W Polsce bartnictwo zaczęło tracić znaczenie prawie 300 lat temu. Teraz, dzięki projektowi "odtwarzanie bartnictwa" leśnicy z Baszkirii przebywają w naszym regionie, by tradycję odnowić. W ciągu kilku dni na terenie gmin Mniów, Stąporków, Zagnańsk i Bliżyn utworzą cztery barcie.

Budowanie barci z uwagą śledzą świętokrzyscy pszczelarze, którzy w czerwcu sami pojadą na Ural. Zdobyte umiejętności pozwolą w przyszłości im samym pozyskiwać leśny miód.

W powstałych barciach pszczoły zamieszkają na wiosnę 2008 roku. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to już kilka miesięcy później bartniczy miód mieszkańcy Świętokrzyskiego znajdą na sklepowych półkach.

------------------
Bartnictwo - dawna forma pszczelarstwa leśnego, polegająca na chowie pszczół (głównie pszczół leśnych, tzw. "borówek") w specjalnie w tym celu wydrążonych dziuplach drzew, czyli barciach. Szczytowy rozwój tej profesji przypada w Polsce na wiek XVI i XVII, zanikła w wieku XIX. Zbieraniem miodu zajmowali się bartnicy, zwani również bartodziejami. Był to zawód dziedziczny. W Polsce piastowskiej jedynie bartodzieje mieli przywilej dostarczania miodu na dwór książęcy. Posiadali własne cechy, regulujące zwyczaje, rozsądzające spory. Barcie lokowano przeważnie na dębach i sosnach, rzadziej grabach, bukach czy lipach. Barcie wykonywano w miejscach gdzie pień osiągał metr średnicy lub więcej. Najwięcej barci dziano w sosnach których musiały rosnąć około 120 lat aby osiągnąć taki wymiar. Bartnicy wspinali się do barci przy pomocy powrozów, tzw. leziw, później drabin. Przed wyjęciem plastrów miodu pszczoły podkurzano, przy użyciu fajek bartniczych, naczyń dymnych czy pochodni.

Najważniejsze rośliny miododajne tamtych czasów to wrzosy i lipy. W późniejszym okresie ważną rolę odgrywały rośliny uprawne i pastewne jak rzepak, łubin czy koniczyna.