Wys�ano dnia 19-08-2005 o godz. 11:00:00 przez pala2 327
 | Siedem latarń morskich zachodniego wybrzeża Polski udostępniono za darmo zwiedzającym - okazją stał się Międzynarodowy Dzień Latarń Morskich. Zwiedzającym udostępniono latarnie w Świnoujściu, Czołpinie, Niechorzu, Gąskach, Darłowie, Jarosławcu i Ustce. |
Nad wszystkimi tymi obiektami pieczę sprawuje Stowarzyszenie Miłośników Latarń Morskich. W sezonie latarnie zachodniego wybrzeża zwiedza około 100 tys. turystów. W Polsce jest 15 latarń morskich. Najstarszą i najwyższą jest latarnia w Świnoujściu. Światło jej 68-metrowej wieży sięga na odległość 25 mil morskich. Wybudowana w drugiej połowie XIX wieku jest najwyższą latarnią nie tylko naszego wybrzeża, ale również najwyższą na Bałtyku oraz jedną z najwyższych na świecie.
Latarnia morska (bliza, baka, far, faros, torma) to stały znak nawigacyjny w postaci wieży, z umieszczonym na wierzchołku światłem o dużym natężeniu, zasięgu od kilku do kilkudziesięciu mil morskich i określonej charakterystyce światła, nie powtarzającej się w promieniu wielu mil morskich. Buduje się je na brzegach morskich, na wyspach, czasem bezpośrednio na dnie morskim.
W nocy latarnie morskie są identyfikowane na podstawie charakterystyki światła, która jest dokładnie opisana w tzw. locjach i spisach świateł, w dzień natomiast, na podstawie wyglądu, tj. kształtu, konstrukcji, koloru wieży.
Źródło światła latarni morskiej umieszczone jest w wieńczącej wieżę przeszklonej kopule (jest to tzw. laterna) i zasilane teraz energią elektryczną. Dawniej używano innych źródeł światła np. drewna, węgla, nafty, oleju, gazu, smoły (latarnia morska na Helu była kiedyś opalana węglem i smołą). Dzięki latarniom można określać m.in. pozycję statku na wodach przybrzeżnych.
Najstarszymi znanymi latarniami morskimi były ognie płonące na specjalnych kolumnach w pobliżu wejścia do portu w Pireusie (IV wiek p.n.e.). Spośród znanych około dwudziestu latarni morskich w starożytności najsłynniejszymi były: latarnia na wyspie Faros u wejścia do Aleksandrii (zniszczona przez trzęsienie ziemi w XIV w.) i latarnia mająca postać posągu Heliosa na wyspie Rodos (III w. p.n.e.).
Najstarsze latarnie morskie w Europie Zachodniej zostały zbudowane przez Rzymian w Dover, Boulogne i Ostii w I w. n.e. Od początku XIX w., już na wszystkich ważnych szlakach żeglugowych widoczne były światła latarń morskich. Obecnie na świecie jest ich kilka tysięcy.
Latarnia morska (bliza, baka, far, faros, torma) to stały znak nawigacyjny w postaci wieży, z umieszczonym na wierzchołku światłem o dużym natężeniu, zasięgu od kilku do kilkudziesięciu mil morskich i określonej charakterystyce światła, nie powtarzającej się w promieniu wielu mil morskich. Buduje się je na brzegach morskich, na wyspach, czasem bezpośrednio na dnie morskim.
W nocy latarnie morskie są identyfikowane na podstawie charakterystyki światła, która jest dokładnie opisana w tzw. locjach i spisach świateł, w dzień natomiast, na podstawie wyglądu, tj. kształtu, konstrukcji, koloru wieży.
Źródło światła latarni morskiej umieszczone jest w wieńczącej wieżę przeszklonej kopule (jest to tzw. laterna) i zasilane teraz energią elektryczną. Dawniej używano innych źródeł światła np. drewna, węgla, nafty, oleju, gazu, smoły (latarnia morska na Helu była kiedyś opalana węglem i smołą). Dzięki latarniom można określać m.in. pozycję statku na wodach przybrzeżnych.
Najstarszymi znanymi latarniami morskimi były ognie płonące na specjalnych kolumnach w pobliżu wejścia do portu w Pireusie (IV wiek p.n.e.). Spośród znanych około dwudziestu latarni morskich w starożytności najsłynniejszymi były: latarnia na wyspie Faros u wejścia do Aleksandrii (zniszczona przez trzęsienie ziemi w XIV w.) i latarnia mająca postać posągu Heliosa na wyspie Rodos (III w. p.n.e.).
Najstarsze latarnie morskie w Europie Zachodniej zostały zbudowane przez Rzymian w Dover, Boulogne i Ostii w I w. n.e. Od początku XIX w., już na wszystkich ważnych szlakach żeglugowych widoczne były światła latarń morskich. Obecnie na świecie jest ich kilka tysięcy.
| Komentarze |