Wys�ano dnia 13-03-2013 o godz. 21:12:55 przez rafa 5424
To zespół, który znają wszyscy – od pasjonatów post-punku po pokolenie internetu. Ich nowy album był jedną z najbardziej oczekiwanych płyt tego roku. Nick Cave and the Bad Seeds wystąpią na głównej scenie Open’era 4 lipca. |
 |
Choć powstali w Londynie i Berlinie, Nick Cave and the Bad Seeds są zespołem australijskim. W 1983 roku założyli go frontman Nick Cave, multi-instrumentalista Mick Harvey i gitarzysta Blixa Bargeld. Nick Cave and the Bad Seeds powstali na gruzach poprzedniego zespołu Cave’a i Harveya, The Birthday Party. Od razu udało im się stworzyć własną wersję alternatywnego rocka z elementami punku, rocka gotyckiego, no wave i bluesa. Skład nie przetrwał próby czasu i Cave jest jedyną osobą z oryginalnej wersji zespołu – Bargeld i Harvey opuścili grupę po odpowiednio dwudziestu i aż trzydziestu sześciu latach twórczej współpracy.
Pierwsze albumy grupy, „From Her to Eternity” (1984), ”The Firstborn Is Dead” (1985),”Your Funeral... My Trial” (1986) i „Tender Prey” (1988) miały ściśle post-punkowe brzmienie. Z czasem zespół podryfował wyraźnie w stronę muzyki jeszcze mocniej eksponującej poetyckie teksty Cave’a, ballad z akompaniamentem fortepianu, jak dwa sławne single z albumu “The Good Son” (1990): "The Weeping Song" i "The Ship Song". Do połowy lat 90. Cave i zespół wydali liryczno-rockowe albumy „Henry's Dream” (1992) i „Let Love In” (1994). Ten ostatni przyniósł single "Red Right Hand", wykorzystany w filmach z cyklu „Krzyk”, oraz "Loverman", który odkrył zespół dla fanów ciężkiego brzmienia dzięki późniejszemu coverowi przez Metallikę. Łączenie kontrastujących ze sobą gatunków, inspiracji i tematów zawsze było specjalnością charyzmatycznego Cave’a i jego zespołu.
Rok 1996 przyniósł największy komercyjny sukces w historii grupy, album „Murder Ballads”. Wszystkie utwory na płycie są osnute wokół tematu morderstwa, ale w singlowym duecie "Where the Wild Roses Grow" Cave’owi towarzyszyła inna australijska ikona, choć z innej strony sceny - słodka popowa gwiazdka Kylie Minogue. We własnej wersji ballady „Henry Lee” Cave dzielił z kolei obowiązki wokalne z PJ Harvey. Na kolejnym albumie, „The Boatman's Call” (1997), zespół porzucił barwne opowieści o mrocznej stronie ludzkiej natury na rzecz bardziej intymnych utworów o związkach, rozstaniach i tęsknocie, ubranych w oszczędne aranżacje. Kolejny album „Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus” (2004) składał się z dwóch nie powiązanych ze sobą, ale wydanych wspólnie płyt. Muzycy przebierali na nich w rozmaitych stylach, od mocnego rocka do ballad z towarzyszeniem chóru. W zanadrzu mieli już nową inspirację. Z częścią zespołu Cave założył projekt Grinderman, w którym nie było miejsca na fortepiany i orkiestry, a Cave, jak nigdy przedtem, wyszedł na pierwszy plan jako gitarzysta. Garażowe brzmienie Grinderman słychać było wyraźnie na czternastym albumie grupy, „Dig, Lazarus, Dig!!!” (2008).
Przez pięć lat Cave koncentrował się na innych zajęciach – swojej karierze z Grindermanem, pracy nad muzyką filmową i scenariuszami. W połowie lutego światło dzienne ujrzał 15. album Nicka Cave’a and the Bad Seeds „Push the Sky Away”, promowany singlem „We No Who U R”. Płyta została świetnie przyjęta przez krytyków, którzy nazwali ją „majestatycznym, dogłębnie smutnym arcydziełem” (NME) i jedną z najlepszych płyt w dyskografii płodnego przecież australijskiego zespołu.
Pierwsze albumy grupy, „From Her to Eternity” (1984), ”The Firstborn Is Dead” (1985),”Your Funeral... My Trial” (1986) i „Tender Prey” (1988) miały ściśle post-punkowe brzmienie. Z czasem zespół podryfował wyraźnie w stronę muzyki jeszcze mocniej eksponującej poetyckie teksty Cave’a, ballad z akompaniamentem fortepianu, jak dwa sławne single z albumu “The Good Son” (1990): "The Weeping Song" i "The Ship Song". Do połowy lat 90. Cave i zespół wydali liryczno-rockowe albumy „Henry's Dream” (1992) i „Let Love In” (1994). Ten ostatni przyniósł single "Red Right Hand", wykorzystany w filmach z cyklu „Krzyk”, oraz "Loverman", który odkrył zespół dla fanów ciężkiego brzmienia dzięki późniejszemu coverowi przez Metallikę. Łączenie kontrastujących ze sobą gatunków, inspiracji i tematów zawsze było specjalnością charyzmatycznego Cave’a i jego zespołu.
Rok 1996 przyniósł największy komercyjny sukces w historii grupy, album „Murder Ballads”. Wszystkie utwory na płycie są osnute wokół tematu morderstwa, ale w singlowym duecie "Where the Wild Roses Grow" Cave’owi towarzyszyła inna australijska ikona, choć z innej strony sceny - słodka popowa gwiazdka Kylie Minogue. We własnej wersji ballady „Henry Lee” Cave dzielił z kolei obowiązki wokalne z PJ Harvey. Na kolejnym albumie, „The Boatman's Call” (1997), zespół porzucił barwne opowieści o mrocznej stronie ludzkiej natury na rzecz bardziej intymnych utworów o związkach, rozstaniach i tęsknocie, ubranych w oszczędne aranżacje. Kolejny album „Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus” (2004) składał się z dwóch nie powiązanych ze sobą, ale wydanych wspólnie płyt. Muzycy przebierali na nich w rozmaitych stylach, od mocnego rocka do ballad z towarzyszeniem chóru. W zanadrzu mieli już nową inspirację. Z częścią zespołu Cave założył projekt Grinderman, w którym nie było miejsca na fortepiany i orkiestry, a Cave, jak nigdy przedtem, wyszedł na pierwszy plan jako gitarzysta. Garażowe brzmienie Grinderman słychać było wyraźnie na czternastym albumie grupy, „Dig, Lazarus, Dig!!!” (2008).
Przez pięć lat Cave koncentrował się na innych zajęciach – swojej karierze z Grindermanem, pracy nad muzyką filmową i scenariuszami. W połowie lutego światło dzienne ujrzał 15. album Nicka Cave’a and the Bad Seeds „Push the Sky Away”, promowany singlem „We No Who U R”. Płyta została świetnie przyjęta przez krytyków, którzy nazwali ją „majestatycznym, dogłębnie smutnym arcydziełem” (NME) i jedną z najlepszych płyt w dyskografii płodnego przecież australijskiego zespołu.
| Komentarze |