Spotykają się razem na czacie dla desperatów - gdzie szukają podobnych jak oni, znudzonych, rozczarowanych życiem, chorych na depresję straceńców. Twierdzą, że wcale nie szukają współczucia. Tak naprawdę właśnie w takie miejsce jak ten czat trafiają ludzie załamani, którzy chcą znaleźć akceptację i miłość.

Ona - Julia (nawiązanie do tragicznej romantycznej bohaterki, pozwala przypuszczać, że przedstawienie nie zakończy się happy endem) pragnąca popełnić samobójstwo bez żadnej konkretnej przyczyny. On - August, namówiony przez Julię chory na depresję młody chłopak.

Razem wyjeżdżają jak najdalej od świata i ludzi - na fiordy do Norwegii - i tam chcą razem skoczyć w przepaść. Od początku widać, że połączy ich coś więcej niż chęć wspólnego popełnienia samobójstwa, ale czy to wystarczy żeby zmienić decyzję?

Oczywiste rozwiązanie sytuacji, powoduje jednak, że teraz żadne z nich nie chce się wycofać z powziętej wcześniej decyzji. Sekwencja ostatniej przemowy potęguje nieco niepewność decyzji, szczególnie, że dowiadujemy się z niej czegoś więcej o życiu bohaterów.

Według mnie spektakl bardzo ciekawy. W prosty sposób, pokazuje dosyć trudne problemy związane z brakiem akceptacji, samotnością (w sieci) i w końcu miłością, która rodzi się w chwili największej desperacji. Ciekawie została także przedstawiona scena stosunku płciowego między dwojgiem ludzi, żyjących w cybernetycznym świecie - opisywanie czynności, dokładnie tak jak przez komunikator internetowy.

Skłania to do refleksji, odnośnie miejsca, jakie zajmuje w naszym życiu Internet. Czy jest tylko oknem na świat, czy jedyną formą komunikacji, w której niewymagana jest już bliskość drugiej osoby? Zakończenie pozwala patrzeć jednak optymistycznie w przyszłość - Internet nie jest w stanie zastąpić tego, co druga osoba może dać nam w zamian "w realu".

Świetna rola Marii Seweryn, która rolą Julii potwierdza swój aktorski talent.