Był niezmiernie poczytny i szanowany. Sławę przyniosła mu "Trylogia", za prawo wznawiania której wydawca zapłacił pisarzowi ogromną wtedy kwotę 70 tysięcy rubli. Polacy z honorami wcale nie wybiegli przed orkiestrę, bo kilka lat później - w 1905 r. Henryk Sienkiewicz otrzymał za powieść "Quo Vadis" literacką nagrodę Nobla.

Komitet honorowy obchodów jubileuszu Henryka Sienkiewicza powstał w 1897 r., w 25 rocznicę ukazania się jego pierwszej powieści "Na marne". Postanowiono, że najlepszym sposobem uczczenia pisarza będzie podarowanie mu niewielkiego majątku ziemskiego, gdzie będzie mógł spokojnie oddawać się pracy twórczej. Od stycznia do maja trwała ogólnonarodowa publiczna zbiórka pieniędzy na dar narodowy dla pisarza. Po poszukiwaniu odpowiedniego miejsca zapadła decyzja o nabyciu Oblęgorka. W lipcu 1900 r. podpisano akt notarialny kupna majątku. Sprzedał go kielecki notariusz Mieczysław Halik za 51249 rubli i 59 kopiejek. Cały majątek liczył 515 mórg (ok. 255 hektarów), w tym było 120 hektarów lasu.

W grudniu 1900 r. odbyły się oficjalne uroczystości jubileuszowe, podczas których uroczyście wręczono pisarzowi akt własności Oblęgorka. Rozpoczęła się też przebudowa pierwotnego pałacyku na jednopiętrowy dworek przylegający do starszych budynków. Projekt wykonał za darmo architekt warszawski Hugo Kunder. Dla nadania dworkowi charakteru siedziby rodowej nad wejściem głównym umieszczono wykuty w kamieniu herb Sienkiewiczów - Oszyk (nad tarczą hełm, na tarczy łabędź, łuk z trzema strzałami i kotwica). Na szczycie pałacyku stanął kamienny husarz, który był nawiązaniem do najsławniejszych postaci "Trylogii".

Wokół dworku zaprojektowany został też ośmiohektarowy park. Jego koncepcję opracował Franciszek Szanior - twórca warszawskiego Ogrodu Botanicznego i Ogrodu Saskiego.

Do Oblęgorka Sienkiewicz mógł wprowadzić się po dwóch latach - w czerwcu 1902 r. Przeniósł tu swoje zbiory biblioteczne. Z planów, że będzie to miejsce pracy twórczej, niewiele wyszło, bo dwór był zimny i pisarz traktował Oblęgorek tylko jako letnią rezydencję. Na zimę wracał do Warszawy. Jedynym utworem napisanym w całości w Oblęgorku była nowela "Dwie łąki". W sierpniu 1914 r., gdy wybuchłą I wojna światowa, pisarz wyjechał do Szwajcarii, gdzie w 1916 r. zmarł. Po jego śmierci Oblęgorek stał się własnością jego dzieci: Henryka Józefa i Jadwigi oraz dożywotnio żony Marii z Babskich, która zarządzała majątkiem do 1925 r. Po jej śmierci oblęgorskie dobra objął syn pisarza, gospodarując w nich do 1944 r. Pałacyk nie ucierpiał podczas działań wojennych. Niemcy wywieźli tylko część księgozbioru.

Po wojnie część majątku upaństwowiono. W 1948 r. syn pisarza Henryk Józef przekazał państwu pałacyk, z propozycją utworzenia w nim muzeum H. Sienkiewicza. Muzeum otwarto 10 lat później - w 1958 r. We wnętrzach zgromadzono eksponaty związane z życiem pisarza, jego dorobkiem oraz epoką, w której tworzył.

Obok mieszkają potomkowie pisarza. Atrakcją gospodarstwa agroturystycznego Jerzego Sienkiewicza są konie, a on sam jest członkiem bractwa kawaleryjskiego.