Wiedziona nie do końca uświadamianą potrzebą, zostanie u nich na dłużej i będzie im pomagać. W zasypanym śniegiem górskim domu umiera mężczyzna. Wdowa po nim wpada na niekonwencjonalny i niesamowity pomysł powiadomienia ludzi we wsi, co się stało. A jednocześnie opowiada nam historię ich mieszanego ukraińsko-polskiego małżeństwa, które przetrwało jakby na przekór dziejom i okolicznościom.

Młoda Europejka z dzieckiem wybiera się w egzotyczną podróż do Malezji. Tam chłopczyk zaprzyjaźnia się z magikiem, który uczy go rozmaitych trików i objaśnia świat. Ale przyjaźń ta naznaczona jest fatum śmiertelnej choroby, toczącej powoli ciało sztukmistrza.

Czy coś łączy te trzy tak pozornie odległe od siebie opowieści składające się na najnowszą książkę Olgi Tokarczuk? Przede wszystkim motyw sceny czy może raczej teatru świata, otwierający i zamykający "Ostatnie historie", spinający całość symboliczną klamrą.

W powieściowym świecie pisarki scena jest ruchoma i poszukuje swojego aktora, by pozwolić mu na zagranie życiowej roli. To zapewne odautorski komentarz do zadań literatury, która - tak ją zapewne widzi autorka "Ostatnich historii" - istnieje po to, by opowiadać człowiecze losy, powoływać egzystencje ludzkie z nicości i unieśmiertelniać je. Człowiek był zawsze w centrum pisarstwa Olgi Tokarczuk.