– Dr Pelc bardzo zasÅ‚użyÅ‚ siÄ™ dla Kielc jako spoÅ‚ecznik i lekarz. ByÅ‚ zwornikiem polskiej i żydowskiej spoÅ‚ecznoÅ›ci naszego miasta, dziÄ™ki któremu obie wspólnie tworzyÅ‚y jednÄ… kieleckÄ… wspólnotÄ™ ludzi – wyjaÅ›nia Bogdan BiaÅ‚ek, prezes Stowarzyszenia. – Warto podkreÅ›lić, że dr Pelc, bÄ™dÄ…c Å»ydem byÅ‚ równoczeÅ›nie wielkim polskim patriotÄ…, majorem Wojska Polskiego, goÅ›ciÅ‚ w swoim domu Józefa PiÅ‚sudskiego podczas jego wizyty w Kielcach w 1926 roku. Do Auschwitz trafiÅ‚ jako polski oficer, tam też zostaÅ‚ okrutnie zamordowany – przypomina BiaÅ‚ek.

W jednym z wyburzanych budynków w czasie wojny znajdowaÅ‚ siÄ™ żydowski szpital, którego kierownictwo sprawowaÅ‚ Pelc, po tym jak odmówiÅ‚ objÄ™cia funkcji prezesa Judenratu (tworzonych przez Niemców i wspóÅ‚pracujÄ…cych z nimi żydowskich zarzÄ…dów gett).

Mojżesz Pelc, ur. 6 maja 1888 roku w RadomyÅ›lu Wielkim. UkoÅ„czyÅ‚ studia medyczne na Uniwersytecie w Grazu. Podczas I wojny Å›wiatowej sÅ‚użyÅ‚ w armii austro-wÄ™gierskiej jako chirurg wojskowy – byÅ‚ komendantem pociÄ…gu sanitarnego. W 1919 roku osiadÅ‚ w Kielcach i rozpoczÄ…Å‚ prywatnÄ… praktykÄ™ lekarskÄ…. Wkrótce zostaÅ‚ dyrektorem Szpitala Å»ydowskiego (obecnie Szpital Miejski im. Å›w. Aleksandra). W trakcie wojny polsko-bolszewickiej byÅ‚ lekarzem 4. PuÅ‚ku Piechoty Legionów. ByÅ‚ oficerem, piÅ‚sudczykiem. ZnaÅ‚ MarszaÅ‚ka osobiÅ›cie. PiÅ‚sudski bywaÅ‚ u niego w domu, m.in. 7 sierpnia 1926 roku.
W 1930 roku zostaÅ‚ czÅ‚onkiem kieleckiej rady miejskiej, przewodniczyÅ‚ komisji stypendialnej Magistratu. ByÅ‚ bliskim wspóÅ‚pracownikiem Stefana ArtwiÅ„skiego, przedwojennego prezydenta Kielc. Poza tym kierowaÅ‚ dwiema żydowskimi instytucjami spoÅ‚ecznymi finansowanymi przez rodzinÄ™ Zagajskich – domem starców i sierociÅ„cem.
Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Kielc wyznaczony przez okupanta na prezesa Judenratu, szybko zrezygnowaÅ‚ z tej funkcji, obejmujÄ…c stanowisko dyrektora szpitala w gettcie żydowskim przy ul. Radomskiej. Z racji swojej postawy okreÅ›lany byÅ‚ przez Niemców mianem der stolze Jude (dumny Å»yd).
BraÅ‚ udziaÅ‚ w ratowaniu oficerów WP przed wywożeniem do obozów jenieckich. Aresztowany przez Gestapo w czerwcu 1941 r. jako oficer rezerwy Wojska Polskiego. 30 lipca 1941 r. wywieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie zostaÅ‚ skierowany do karnej kompanii z numerem obozowym 19066. Zamordowany 8 wrzeÅ›nia 1941 przez SS-mana, który butem zmiażdżyÅ‚ mu krtaÅ„.