Książka jest dość gruba, ma ok 370 stron, w niektórych momentach stawała się nudnawa (kiedy dochodził do głosu chemiczno-informatyczny instynkt pana Wiśniewskiego, jednakże wiedząc że fenyloetyloamina jest odpowiedzialna za stan zakochania a dopamina za stan radości podczas zakochania, na pewno sobie poradzicie.

Książeczka niejednokrotnie trzyma w napięciu(szczególnie przy różniastych pikantnych szczegółach) oraz potrafi wzruszyć do łez (i to porządnie). Ale poza tymi stanami potrafi również nieźle zdenerwować nie takim przebiegiem zdarzeń jakby się to chciało.

Szczerze! To po przeczytaniu, w akcie desperacji zastanawiałam się, czy pisząc na jednej stronie zakończenie "po mojemu" zrobiłabym sobie wroga w panu Januszu L. Wiśniewskim. Choć przyznam, że to była kusząca myśl. Ale zapewne to zakończenie miało nam przypomnieć...hm no właśnie, o czym? Że życie nie jest bajką?

W trakcie czytania pojawiło się w mojej głowie mnóstwo pytań, cześć z nich znalazła odpowiedź, a część nie. Nie chciałam tu za bardzo pisać o treści książki, lecz zachęcić Was do przeczytania, bo myślę, że warto.

Jednakże jeżeli po przeczytaniu dojdziecie do takiego samego wniosku jak ja - że tu coś trzeba "dobazgrolić" to możemy indywidualnie zmienić to zakończenie. Pozdrawiam i życzę refleksyjnego czytania;)
Justyna