Tartuffe to bohater „Świętoszka”, sztuki cieszącej się niesłabnącą popularnością od ponad trzystu lat. Przekaz jej jest wciąż aktualny - kpina z fałszywej religijności i obnażenie ułomności ludzkiej. Aktualność tę dodatkowo podkreślają współczesne kostiumy aktorów np. czarny garnitur, jeansy czy trampki. Molier naucza ze sceny trzema rodzajami komizmu: postaci, sytuacyjnym i słownym. Jeśli sztuka teatralna ma leczyć przez śmiech to Molier jest najlepszym lekarzem.
Zabawa i nauka w półtorej godziny, bez przerwy.

Tytułowy bohater Tartuffe pojawia się dopiero w trzecim akcji, lecz dowiadujemy się o nim wcześniej z rozmów pomiędzy członkami rodziny Orgona.

Tartuffe to intrygant i bezwzględny manipulator. Zagraża uczciwej, spokojnej mieszczańskiej rodzinie. Prawdziwy charakter skrywa pod powierzchnią cnotliwego i pobożnego chrześcijanina.

Orgon to łatwowierny człowiek, nie słuchający rad najbliższych, akceptujący dewocję, nie zdający sobie sprawy, że jest wykorzystywany. Gości Tartuffe’a w swoim domu jak brata i pozostaje niewzruszony na próby zdemaskowania „świętoszka”. Dopiero tracąc cały majątek przestaje mu bezgranicznie ufać Tartuffe’owi i traktować jak najwyższy autorytet.

Reżyser wydobył z aktorów to co najcenniejsze do nakreślenia bohaterów sztuki- gest, mimikę, szorstki głos. Uwagę przyciąga gra aktorska (niestety, nie znalazłam nazwiska tej aktorki) w roli Marianny oraz Dawida Żłobińskiego w roli gwardzisty. Ich gra mieni się najwyższymi walorami artystycznymi. Ekspresja i prawdziwość tych postaci zasługuje na wielkie uznanie.
Ukłon podziwu w stronę Hanny Szymczak za ascetyczną scenografię.

Koniec spektaklu pozostawia w zamyśleniu.

Polecam tę sztukę z wysokości loży.

Gusia