Tu i tam jeszcze światło jest
To jedyna pociecha dla tego świata („Płynące ulice”)

Kasia pisze, odkąd pamięta. Mówi, że kiedy się rozgląda, często widzi rymy. Pisze o tym, co czuje, co pojawia się w jej snach. Często pisze dla siebie, dla rodziny, również do szkoły. Bierze udział w różnych konkursach dla poetów, niestety często barierą okazuje się być wiek – Kasia jest za młoda, choć czytając jej wiersze ma się wrażenie, że ma o wiele więcej lat.

Bo zaraz zniknie radość z życia („Płynące ulice”)

Jednak bycie nastoletnią poetką nie jest proste. Kasia doznała od ludzi różnych uczuć, bo różnie traktowany jest inny sposób myślenia. Czuje się odosobniona w swoim otoczeniu, ale wiersze pomagają jej przełamać nieśmiałość. To, co odróżnia ją od wielu nastolatków, to ideały, w które wierzy: uczciwość, przyjaźń, zaufanie i akceptacja.



Każdy marzenia ma i czasem je spełnia. Zależy jakie są, czy małe, czy duże, czy radosne, czy smutne, czy o świcie, czy w nocy je masz. („Marzenia”)

Choć jej marzeniem jest wydanie tomiku poezji, nie ma idoli. Każdy ma swoje wymagania – mówi Kasia – nie można się na nikim wzorować, bo kiedy naśladujemy innych ludzi to tracimy swoją wartość. Warto czerpać z kogoś przykład, ale ta osoba nie musi być ideałem. Nie dąży też do sławy, bo wie, że warto być sobą. W pewnym sensie rozgłos pomaga, ale pojawia się też wiele pytań na tematy prywatne – twierdzi Kasia.
W wolnym czasie lubi słuchać muzyki, czytać fantastykę i książki przygodowe. Zajmuje się także fotografią – tak właśnie ilustruje swoje wiersze. Najbardziej lubi fotografować przyrodę.

Nigdy takiej ciemności nie znajdziesz
Choć byś nie wiem, jak szukał. („Płynące ulice”)

Kasia chce nadal pisać, choćby dla siebie. Wie, że bycie poetą jest trudne, dlatego chce się zająć psychologią w dorosłym życiu.
Życzymy powodzenia.