W asyście trójki wybitnych muzyków: Marka Stryszowskiego (saksofon, śpiew, flet prosty), Cezarego Chmiela (instrumenty klawiszowe, syntezatory) oraz Krzysztofa Bodzonia (kontrabas elektroniczny), Nowicki pod kreacją księdza Twardowskiego próbował nawiązać dialog z Panem Bogiem. Jednokierunkowy dialog nie miał charakteru wadzenia się ze Stwórcą, a raczej stanowił próbę pojęcia sensu przemijania, miłości, prawdy. Nowicki swobodnie operując przestrzenią sceniczną i skromną, lecz sugestywną dekoracją (naścienny krzyż, biurko, klęcznik) stworzył kilka kreacji - był zarówno pokornym, "przytakującym" Bogu klechą, grzmiącym na ambonie kaznodzieją, zamyślonym nad kondycją i jakością wiary współczesnego człowieka poetą. Oprawa muzyczna spektaklu, która powinna była tworzyć jego integralną część - wydała się być z zupełnie innej bajki. Rozrywkowe, syntezatorowe brzmienia, nachalne beat'y w zderzeniu z liryką subtelną, krążąca po orbicie Sacrum wywoływały efekt karykaturalny. Być może - w zamierzeniu reżysera to właśnie kategoria ostrego kontrastu, rozdźwięku między słowem a muzyką miała zaskoczyć odbiorcę? I jeśli postrzegać słowo i dźwięk w takim spektrum, to w spektaklu Nowickiego słowo tożsame byłoby z obłokiem zaś dźwięk z ziemią. Mankament spektaklu stanowił ponadto brak operowania światłem. Kielecka publiczność, ku mojemu zaskoczeniu, przyjęła propozycję Nowickiego niezwykle entuzjastycznie - kilkuminutową burzą oklasków na stojąco.

Organizatorzy zadbali nie tylko o uciechy dla dusz. Po spektaklu widzowie mogli podzielić się estetycznymi przeżyciami przy lampce wytrawnego wina w restauracji Patio.

Sylwia Gawłowska