Teatr Recenzje
Wys�ano dnia 29-03-2012 o godz. 14:43:37 przez rafa 3625
Wys�ano dnia 29-03-2012 o godz. 14:43:37 przez rafa 3625
„Niech nas ktoÅ› opowie, niech nas ktoÅ› opowie”. To żądanie wybrzmiewa od zgromadzonych na dachu bloku mieszkaÅ„ców osiedla pragnÄ…cych zaistnieć, domagajÄ…cych siÄ™ wÅ‚asnego mitu, lÄ™kajÄ…cych siÄ™ zapomnienia, chcÄ…cych poczuć horacjaÅ„skie „non omnis moriar”. |
„Å»ywoty Å›wiÄ™tych osiedlowych” to znakomita lalkowa adaptacja książki Lidii Amejko o tożsamym tytule. Spektakl zorganizowany przez Teatr „KubuÅ›” można byÅ‚o obejrzeć w Kieleckim Centrum Kultury w ramach MiÄ™dzynarodowego Dnia Teatru. Sztuka opowiada historie szarych ludzi, którzy zostali jakoby wyrzuceni na margines z resztkÄ… betonu przez budujÄ…cego ten Å›wiat ─ pozostawieni sami sobie, bez opieki. W trakcie spektaklu poznajemy ich bezbarwne życie przesiÄ…kniÄ™te monotoniÄ…, którÄ… przeÅ‚amujÄ… sÅ‚owami ─ tworzÄ…c wÅ‚asne legendy.
Absurdalni bohaterowie o niejasnej tożsamoÅ›ci, nonsensowne opowieÅ›ci. TytuÅ‚owi Å›wiÄ™ci to m.in. samotnik Egon, który spowiada siÄ™ z grzechów popeÅ‚nionych w serialach, prostytutka Apolonia pragnÄ…ca pomagać potrzebujÄ…cym czy Angelika zbierajÄ…ca swój gniew do sÅ‚oików. Jednak z zachowania każdej postaci przebija jakaÅ› prawda filozoficzna. Dziwaczny sposób bycia jest pretekstem do ukazania czegoÅ› gÅ‚Ä™bszego: czy każdy może oczekiwać „Å›wiÄ™toÅ›ci”?
W sztuce wystÄ™puje tylko jedna aktorka ─ Agata KuciÅ„ska, która jest także reżyserkÄ… i scenografkÄ… tego spektaklu. Daje ona niesamowity popis swoich umiejÄ™tnoÅ›ci. Aż trudno uwierzyć, że KuciÅ„ska ukryta za lalkami odgrywa wszystkie role. Wykreowana przez niÄ… rzeczywistość sceniczna dosÅ‚ownie poraża. Efekt dodatkowo wzmacnia muzyka wykonywana na żywo przez Sambora DudziÅ„skiego. Oboje wspóÅ‚grajÄ… ze sobÄ… kapitalnie, a to co wytwarzajÄ… na scenie niesamowicie oddziaÅ‚uje na zmysÅ‚y widza. ZdumiewajÄ…ce i zachwycajÄ…ce jest także to, że KuciÅ„ska modelujÄ…c wÅ‚asnÄ… mowÄ™ potrafi obdarować każdego bohatera unikalnÄ… barwÄ… gÅ‚osu. Nie dziwi wiÄ™c fakt, iż zostaÅ‚a wyróżniona wieloma nagrodami.
Tam gdzie fikcja miesza siÄ™ z prawdÄ…, gdzie absurd przezwycięża logikÄ™ możemy ujrzeć mistycyzm przebijajÄ…cy z pospolitego miejsca. Tam gdzie „w szarych miastach szary beton, szary asfalt” pojawia siÄ™ dochodzÄ…cy skÄ…dÅ› boski gÅ‚os: „po to wam daÅ‚em wyobraźniÄ™, aby zbawić pustkÄ™”.
Absurdalni bohaterowie o niejasnej tożsamoÅ›ci, nonsensowne opowieÅ›ci. TytuÅ‚owi Å›wiÄ™ci to m.in. samotnik Egon, który spowiada siÄ™ z grzechów popeÅ‚nionych w serialach, prostytutka Apolonia pragnÄ…ca pomagać potrzebujÄ…cym czy Angelika zbierajÄ…ca swój gniew do sÅ‚oików. Jednak z zachowania każdej postaci przebija jakaÅ› prawda filozoficzna. Dziwaczny sposób bycia jest pretekstem do ukazania czegoÅ› gÅ‚Ä™bszego: czy każdy może oczekiwać „Å›wiÄ™toÅ›ci”?
W sztuce wystÄ™puje tylko jedna aktorka ─ Agata KuciÅ„ska, która jest także reżyserkÄ… i scenografkÄ… tego spektaklu. Daje ona niesamowity popis swoich umiejÄ™tnoÅ›ci. Aż trudno uwierzyć, że KuciÅ„ska ukryta za lalkami odgrywa wszystkie role. Wykreowana przez niÄ… rzeczywistość sceniczna dosÅ‚ownie poraża. Efekt dodatkowo wzmacnia muzyka wykonywana na żywo przez Sambora DudziÅ„skiego. Oboje wspóÅ‚grajÄ… ze sobÄ… kapitalnie, a to co wytwarzajÄ… na scenie niesamowicie oddziaÅ‚uje na zmysÅ‚y widza. ZdumiewajÄ…ce i zachwycajÄ…ce jest także to, że KuciÅ„ska modelujÄ…c wÅ‚asnÄ… mowÄ™ potrafi obdarować każdego bohatera unikalnÄ… barwÄ… gÅ‚osu. Nie dziwi wiÄ™c fakt, iż zostaÅ‚a wyróżniona wieloma nagrodami.
Tam gdzie fikcja miesza siÄ™ z prawdÄ…, gdzie absurd przezwycięża logikÄ™ możemy ujrzeć mistycyzm przebijajÄ…cy z pospolitego miejsca. Tam gdzie „w szarych miastach szary beton, szary asfalt” pojawia siÄ™ dochodzÄ…cy skÄ…dÅ› boski gÅ‚os: „po to wam daÅ‚em wyobraźniÄ™, aby zbawić pustkÄ™”.
Sylwia Kuracińska
Komentarze |